Ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο Φάληρο με την τόλμη των προηγούμενων ματς. Ο Σάμαρης σε ρόλο «6», ο Μασάντο με ευθύνη οργάνωσης παιχνιδιού από πίσω και ο Φουστέρ να τους βοηθά συγκλίνοντας. Ο Σαβιόλα δίπλα στον κατ’ ανάγκην φορ Ολαϊτάν και ο Κάμπελ κλασικός ακραίος.
Η τακτική του Μίτσελ δεν ήταν να διασφαλίσει το μηδέν και να αναζητήσει με υπομονή το γκολ της νίκης, αλλά να επιβάλει γρήγορο ρυθμό και υψηλή κατοχή για να τελειώσει όσο νωρίτερα γίνεται το παιχνίδι. Η ένταση και η κατοχή ήρθαν, αλλά μαζί τους ήρθε και η μετατροπή του ματς σε ροντέο.

Οι Βέλγοι, παρά τις απουσίες Μπρούνο και Σουάρες, παρουσιάστηκαν τακτικά ανώτεροι από το πρώτο ματς. Ο προπονητής τους επέλεξε το 4-1-4-1 στηρίζοντας πολλά στους Κλίεσταν και Ζιλέ, που έπαιζαν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους και είχαν διπλό ρόλο : ανασταλτικά να πιέζουν ψηλά ως πρώτη ζώνη άμυνας μαζί με τους ακραίους και δημιουργικά να επιτίθενται κατά μέτωπο. Η αποστολή τους εξετελέσθη, με τους «μωβ» να είναι πιεστικοί στις πρώτες μπάλες κυρίως στο πρώτο μισάωρο και τους δύο κεντρικούς χαφ να είναι οι βασικοί εκφραστές όλων των επιθετικών προσπαθειών. Έτσι ο Φαν Ντε Μπρομ ανταποκρίθηκε στο υψηλό τέμπο παρά την έλλειψη κατοχής και πάλεψε το ματς στα ίσα.
Οι «ερυθρόλευκοι» αναζήτησαν παιχνίδι από τα άκρα, με τον Κάμπελ να επιδιώκει 1V1 απέναντι στον ασταθή Ενσακαλά και τον Χολέμπας να λειτουργεί ως φουλ μπακ. Ολαϊτάν και Σαβιόλα ήταν πολύ κινητικοί για να υποδεχθούν μπάλες, αλλά και σε χιαστί κινήσεις που αποσυντόνιζαν το προβληματικό αντίπαλο κέντρο άμυνας. Κάπως έτσι ήρθε το 1-0.
Οι «αδύναμοι κρίκοι» του Ολυμπιακού
Ο άξονας των ερυθρόλευκων δε βοήθησε. Ο Σάμαρης έπαιζε παράλληλα, υπέπεσε σε λάθος πάσες και επέτρεπε στους αντιπάλους χαφ να παίρνουν πολλές ενέργειες με τη μπάλα στα πόδια. Ο Μασάντο προσπάθησε να κουμαντάρει, αλλά δεν έβγαλε μεταβιβάσεις προς τους φορ και η απόδοσή του έφθινε, αφήνοντας το κάθετο παιχνίδι στις στιγμιαίες εμπνεύσεις του Φουστέρ.
Ο Σαλίνο ήταν αρνητικός, ταλαιπωρήθηκε από τον Πρατ και τον Κλίεσταν που έπεφτε στην πλευρά του και δημιουργικά δεν ολοκλήρωσε προσπάθειες, αφήνοντας μόνο τον Κάμπελ. Έχει ευθύνη στη φάση του 1-1, όπως και ο Σάμαρης, αλλά και ολόκληρη η ομαδική λειτουργία των Πειραιωτών, με την αντίδραση στην κόντρα από τους οπισθοχωρούντες να μην αρμόζει σε υψηλό επίπεδο.

Ανέτοιμος να εκμεταλλευτεί το αριθμητικό πλεονέκτημα

Η απαράδεκτη αμυντική γραμμή της Άντερλεχτ προσέφερε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να «καθαρίσει» το παιχνίδι. Η μη χρησιμοποίηση του Φουστέρ στις εκτελέσεις πέναλτι αποδείχτηκε λάθος.
Το σπουδαιότερο πρόβλημα, όμως, ήταν η συνολική διαχείριση του ματς από παίκτες και προπονητή μετά το 2ο γκολ του Σαβιόλα. Οι ερυθρόλευκοι σταμάτησαν να πιέζουν τους Βέλγους και έδειξαν για 2η φορά μετά το Παρίσι ότι δεν έχουν δουλέψει στην εκμετάλλευση αριθμητικού πλεονεκτήματος. Δεν κυκλοφορούσαν με υπομονή τη μπάλα για να κουράσουν σωματικά και πνευματικά τους αντιπάλους, δεν είχαν σχέδιο για μπαλιές στις «τρύπες» της αμυντικής υπαριθμίας, ούτε «πάγωναν» το ρυθμό με φάουλ, επιτρέποντας στην Άντερλεχτ να γίνεται επικίνδυνη.
Ο Μίτσελ αντικατέστησε το Μασάντο με το Βάις, περνώντας στον άξονα το Φουστέρ, με το Σάμαρη πλέον σε ρόλο anchorman. Ενισχύθηκε έτσι το επιθετικό πλάτος, αλλά ο Σλοβάκος σε πολλές περιπτώσεις ήταν και πάλι ανώριμος. Πιστώνεται βέβαια τα δύο πέναλτι και την κερδισμένη αποβολή.
Η είσοδος Ντομίνγκες αντί Σαβιόλα δικαιολογείται μόνο αν ο σκόρερ ήταν εξαντλημένος, γιατί είχε «διορθώσει» το άστοχο πέναλτι με γκολ και είχε ανεβάσει ψυχολογία κατακόρυφα. Προφανώς στόχευε στο κράτημα μπάλας και εν μέρει απέδωσε, αλλά με Τσόρι-Φουστέρ-Σάμαρη στον άξονα ο Ολυμπιακός έχασε κατά πολύ σε εκρηκτικά τρεξίματα και μονομαχίες, διευκολύνοντας τους χαφ της Άντερλεχτ να κερδίζουν μέτρα, παρ’ ότι λιγότεροι. Η είσοδος Εντινγκά έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα.

Σχόλιο

Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε δίκαια στους 16. Αγωνίστηκε με θράσος στα περισσότερα παιχνίδια, αξιοποίησε τα επιθετικά του όπλα και ευτύχησε να έχει σε μεγάλη φόρμα τον Ρομπέρτο. Ο Μίτσελ κατόρθωσε με την πρώτη αυτό που δεν είχε καταφέρει ο «πολυδιαφημισμένος» Βαλβέρδε, με καλύτερη διαχείριση ρόστερ, πολλούς νέους και Έλληνες παίκτες και με αγωνιστική φυσιογνωμία που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του συλλόγου.
Η επιτυχία όμως δεν πρέπει να σκεπάσει τις αδυναμίες. Η τύχη φέτος ήταν με το μέρος του Ολυμπιακού, επιστρέφοντας μερικά από τα χρεωστούμενα παλαιότερων συμμετοχών. Στα παιχνίδια με Άντερλεχτ εκτός και Μπενφίκα εντός ήταν κακός, αλλά κέρδισε. Ενώ στο τελευταίο ματς «φλέρταρε» συνεχώς με κλισέ πρωτοσέλιδα του τύπου «ιδανικός αυτόχειρας».
Ο Μίτσελ οφείλει να εκμεταλλευτεί τη διακοπή των Χριστουγέννων και να δουλέψει περισσότερο σε τομείς όπως η κάθετη ανάπτυξη και η αντιμετώπιση αντιπάλου με όλους τους παίκτες πίσω από τη μπάλα. Ταχύτερες μεταβιβάσεις μίας επαφής, παράδοση-παραλαβή-μπαλιά τρύπα, απότομες αλλαγές παιχνιδιού θα μπορούσαν να πλαισιώσουν τη δουλεμένη ανάπτυξη από τα άκρα. Έχω την αίσθηση δε, ότι για τα νοκ άουτ παιχνίδια θα κληθεί να κάνει σαφέστερη επιλογή μεταξύ possession και position, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ωραίο θέμα συζήτησης και στο site.
Τέλος, η διοίκηση, αν η κλήρωση αφήνει χαραμάδες ελπίδας, θα πρέπει να εξετάσει την επένδυση μέρους των εσόδων στην απόκτηση ενός ηγετικού box to box για τον άξονα.
 Από τον Κώστα Χατζή του www.overlap.gr