Το χθεσινό παιχνίδι αποκατέστησε δύο αλήθειες που εκείνο της Λισσαβώνας είχε θέσει σε μερική αμφισβήτηση : Πρώτον, η Μπενφίκα των τελευταίων ετών είναι ποιοτική ομάδα με εργατικό προπονητή και μόνο τυχαία δεν βρέθηκε επικεφαλής ομίλου. Δεύτερον, στη φετινή βελτιωμένη εικόνα του Ολυμπιακού η συμβολή του γκολκίπερ είναι υψηλότατη.
Όπως είχε επισημανθεί, ο Ζέσους προετοιμάστηκε καλύτερα για τη ρεβάνς, μελετώντας τον αντίπαλο και διορθώνοντας λάθος επιλογές του «Ντα Λουζ». Μόνο η πίεση ψηλά, που επετεύχθη σε όλο το 90λεπτο με τη συμβολή του Ματίς, παρέμεινε ίδια.

1. Διαφορετική ενδεκάδα κατά 4/11.
2. Επιθετικογενές δίδυμο ακραίων μπακ, με τους Σίλβιο-Περέιρα πολύ πιο επικίνδυνους από τους Σικέιρα-Αλμέιδα στο πρώτο ματς.
3. Ενίσχυση του επιθετικού πλάτους με τους Γκαϊτάν, Μάρκοβιτς σε σύνθετους ρόλους. Αμφότεροι ξεκινούσαν από τα άκρα. Ανάλογα με την πλευρά που πήγαινε η μπάλα, ο πρώτος μετατρεπόταν σε επιτελικό και απελευθέρωνε τον Σίλβιο και ο δεύτερος σε φορ που συνέκλινε στην περιοχή, για να εκμεταλλευτεί κάθετες ή να πιέσει τα στόπερ. Έτσι, το 4-3-3 γινόταν 4-1-3-2 ρόμβος, ιδίως στη φάση άμυνας.
4. Αμορίμ-Πέρες, ως εσωτερικοί μέσοι, άλλαζαν συνεχώς θέσεις και μάρκαραν αποτελεσματικότερα, σε αντίθεση με το δίδυμο Γκαϊτάν-Όλα Τζον στο «Ντα Λουζ».
5. Ο Ζέσους αντιλήφθηκε τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Μίτσελ τον Φουστέρ στα αριστερά και επέλεξε να σφυροκοπήσει την πιο ευάλωτη, δεξιά πλευρά. Ο Σίλβιο «ευτύχησε» να βρει μπροστά του τον Γιαταμπαρέ, τον οποίο προσπερνούσε με άνεση λόγω ευέλικτης σωματοδομής και δημιουργούσε υπεραριθμία.

Οι τακτικές αλλαγές επέφεραν απόλυτη κυριαρχία των Πορτογάλων. Επέβαλαν δαιμονιώδη ρυθμό και ουσιαστική κυκλοφορία, που συχνά γινόταν με μία επαφή. Ταυτόχρονα, επέδειξαν ποικιλία στους επιθετικούς συνδυασμούς, αφού πέρα από τις πλαγιοκοπήσεις κατάφεραν να βγάλουν κάθετες μπαλιές στην πλάτη των στόπερ, αλλά και να δημιουργήσουν χώρους με ταχύτατες διπλές πάσες που «έσπαγαν» τα μαρκαρίσματα. Τα παραπάνω υποστηρίχτηκαν από το αμυντικό transition, με τους «Λουζιτανούς» να κυνηγάνε όλες τις επαναφορές από τα πλάγια άουτ του Ολυμπιακού και να μένουν κοντά στους Σάμαρη-Μανιάτη κάθε φορά που εκείνοι έκλεβαν για λίγο τη μπάλα.

Ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε να αντιπαρατάξει κανένα συγκροτημένο τακτικό όπλο. Το πλάνο του Μίτσελ χωρίς εξτρέμ και με υπερφόρτωση του άξονα έμοιαζε βγαλμένο από το πρώτο παιχνίδι, αγνοώντας την πιθανότητα αλλαγής τακτικής από τη Μπενφίκα. Με εξαίρεση το δεκάλεπτο μετά το γκολ, εξαναγκάστηκε σε πλήρως παθητική άμυνα σε όλο τον αγώνα αφού :

1. Ο Γιαταμπαρέ, δεν ανέκοπτε επιθέσεις, ούτε συνέκλινε με τη μπάλα στα πόδια, κερδίζοντας έστω φάουλ.
2. Τα αμυντικά χαφ δεν «έπαιρναν μέτρα» με τη μπάλα, κρατώντας την επίθεση αποκομμένη, ενώ ο Μανιάτης, χωρίς φρεσκάδα, έβγαινε μονίμως δεύτερος στις φάσεις. Οι αποκρούσεις σε αντιπάλους ή σε πλάγιο, έδιναν νέες επιθέσεις.
3. Ο Φουστέρ έδειχνε κουρασμένος και δεν στήριζε τους επιθετικούς, παρ’ ότι η πλευρά του δέχτηκε λιγότερη πίεση
4. Σιόβας-Μανωλάς χωρίς συγχρονισμό, δέχτηκαν πολλές μπαλιές στην πλάτη τους, χωρίς να βγάλουν οφσάιντ τους επιτιθέμενους.

Το «ταμπούρι» του Ολυμπιακού διασώθηκε χάρη :

1. Στον Σαβιόλα που αντιλήφθηκε την πίεση των αντιπάλων και γύριζε στη σέντρα, έχοντας ψυχραιμία και τεχνική να κρατήσει μπάλα.
2. Στους ακραίους μπακ και ιδιαίτερα το Σαλίνο, που κατέβαλε υπερπροσπάθεια για να κρατήσει την πλευρά, ενώ έβγαλε και τη μοναδική φάση αντεπίθεσης.
3. Πάνω απ ‘όλα, στο Ρομπέρτο. Ο Ισπανός απέδειξε ότι το προσωπικό κίνητρο παίζει μεγάλο ρόλο στο ποδόσφαιρο. Οι αποκρούσεις δεν ήταν τυχαίες. Είχε μελετήσει τα βεβιασμένα τελειώματα των αντιπάλων και τους «τρομοκρατούσε» στα τετ α τετ. Στο ντέρμπι της Λεωφόρου έβγαζε εικόνα ήρεμης δύναμης. Στο χθεσινό παιχνίδι επεστράτευσε λυσσώδη ενέργεια.

Οι αλλαγές

Ο Μίτσελ ατύχησε -;- να μην έχει στην αποστολή το Βάις, για να εκμεταλλευτεί τα συνεχή ανεβάσματα του Σίλβιο. Κακώς άλλαξε στην ανάπαυλα το Σαβιόλα, εκτός κι αν το ζήτησε ο παίκτης. Ήταν ο μόνος με καθαρό μυαλό. Ο Ντομίγκες θα μπορούσε να αντικαταστήσει το Γιαταμπαρέ και να μεταφερθεί ο Σαβιόλα δεξιά για όσο είχε δυνάμεις. Ο Εντιγκά δεν προσέφερε πολλά, έχασε τις προσωπικές μονομαχίες, αλλά κάλυψε χώρους. Τα δίδυμα Μπογκ/Χολεμπας και Σαλίνο/Μανιάτης, αν και ορθά σε φάση υπέρμετρης πίεσης, μαρτυρούν περαιτέρω παθητική αντιμετώπιση και έλλειψη εμπιστοσύνης στον Κάμπελ. Ίσως με τον Μανιάτη μπακ και το Σαλίνο μπροστά του ο Ολυμπιακός έβγαζε περισσότερες αντεπιθέσεις.
Ο Ζέσους πήρε από τις αλλαγές όσα ζητούσε σε κίνηση και δημιουργία ρηγμάτων, μετατρέποντας το σχήμα σε φουλ επιθετικό. Λίμα, Τζούρισιτς και Καβαλέιρο τα έκαναν όλα εκτός του γκολ. Ο Καρντόσο μπορούσε να αντικατασταθεί νωρίτερα, υστερούσε σε ταχύτητα και επέδειξε ίδια αδυναμία στο σκοράρισμα.

Συμπέρασμα

Ο Ολυμπιακός είναι τυχερός που έχει τον ικανό και διψασμένο για απαντήσεις Ρομπέρτο.
Οι θεατές του «Καραϊσκάκης» επίσης αποδεικνύονται τυχεροί. Μετά την παρέλαση αστέρων της Παρί, ευτύχησαν να παρακολουθήσουν ακόμα μία ομάδα με υψηλή τεχνική και συνδυαστικές επιθετικές τακτικές.
Ο άτυχος της υπόθεσης είναι ο Ζέσους, που βλέπει εκ νέου την ομάδα του να δημιουργεί, αλλά να μην κερδίζει. Το καλοκαίρι που πέρασε διατήρησε την ποιότητα, αλλά αμέλησε να την μπολιάσει με «μέταλλο» και «κρύο αίμα». Και το πληρώνει.

από τον Κώστα Χατζή του www.overlap.gr