Το εναρκτήριο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν επιφύλασσε εκπλήξεις σε όσους επεξεργάστηκαν με ποδοσφαιρικό ρεαλισμό τα δεδομένα της αναμέτρησης. Ο ανέτοιμος Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει επιτυχώς την σαφέστατα πιο έτοιμη και ποιοτική Μαρσέιγ, χωρίς οι Γάλλοι να εντυπωσιάζουν. Αμφότεροι οι προπονητές επέλεξαν το πιο συντηρητικό 4-4-1-1 από το αγαπημένο τους 4-2-3-1 με τον Βαλβέρδε να αναγκάζεται σε τακτικές αλχημείες (μάλλον αποτυχημένες) εξαιτίας της τεράστιας αγωνιστικής απώλειας του Ριέρα.

4-4-1-1 vs. 4-4-1-1

Από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης οι δύο προπονητές έδειξαν ότι δεν θα ήταν δυσαρεστημένοι με τον βαθμό της ισοπαλίας αντιλαμβανόμενοι τις ειδικές συνθήκες της πρεμιέρας. Αμφότεροι επέλεξαν το πιο συντηρητικό 4-4-1-1, σύστημα που συνδυάζει χαρακτηριστικά των 4-4-2 και 4-2-3-1 σε ένα πιο ορθολογικό, συντηρητικό «ποδοσφαιρικό καλούπι» – χωρίς να παραμελήσουν την «επιλεκτική» πίεση ψηλά όταν υπήρχε δυνατότητα.

Γενικότερα το 4-4-1-1 δίνει έμφαση στον χώρο του κέντρου με την ταυτόχρονη παρουσία:

• δύο αμυντικών χαφ με σκοπό την αμυντική συνοχή

• δύο πλάγιων μέσων με τοποθέτηση πιο βαθειά στο γήπεδο από ότι τα παραδοσιακά εξτρέμ του 4-2-3-1

• ενός μεσοεπιθετικού σε ρόλο συνδετικού κρίκου κέντρου-επίθεσης, σαφέστατα με πιο αμυντικογενείς συμπεριφορές από τον δεύτερο στράικερ του 4-4-2.

Η «αγία τριάδα» των Γάλλων κι το αποτυχημένο «τρικ» με Φουστέρ

Κάπου στα παραπάνω πρέπει να αναζητήσει κανείς τους κυριότερους λόγους για την, σχετικά άνετη, επικράτηση της ομάδα του Ντεσάμπ. Λούτσο Γκονζάλεζ, Ντιαρά και ο MVP Σειρού σαφέστατα μπορούν – και το έπραξαν – να αποδώσουν πολύ πιο σύνθετους τακτικούς/αγωνιστικούς ρόλους μέσα στο γήπεδο τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στην γενικότερη κυκλοφορία της μπάλας, τακτικής συμπεριφοράς (πίεση, αμυντική συνοχή, κίνηση με και χωρίς την μπάλα.

• ο Ντιαρά ως καθαρός αμυντικός μέσος έναντι υπερτέρησε του Φουστέρ
• ο Σειρού συνέβαλε τα μέγιστα στην κυκλοφορία/δημιουργία παιχνιδιού σε σχέση με τον Φέισα που υστέρησε αρκετά
• ο Γκονζάλεζ ενσάρκωσε άριστα τον ρόλο του συνδετικού κρίκου των χαφ με την επίθεση παίζοντας και τον ρόλο του κρυφού φορ στην φάση του γκολ την ώρα που ο Γιέστε αναγκάστηκε να παίξει με βάθος ώστε να συμβάλλει στην αδυναμία του Ολυμπιακού να δημιουργήσει παιχνίδι.

Τα στατιστικά του αγώνα (πηγή uefa.com)

Η απάντηση του Βαλβέρδε στα παραπάνω miss-match ήταν η παρουσία του Φουστέρ σε ρόλο μέσα αριστερά μέσου σε ένα ιδιότυπο 4-4-1-1 με τον Χολέμπας να αναλαμβάνει την πλευρά. Ο Βάσκος τεχνικός θέλησε να δώσει έξτρα παίχτη στον νευραλγικό χώρο του κέντρου ώστε να κερδίσει μπάλες για δεύτερες επιθέσεις, να διατηρήσει την κατοχή της μπάλας και γενικότερα να περιορίσει την δράση της «αγίας τριάδας» του Ντεσάμπ. Παρά την θεωρητικά σωστή βάση της παραπάνω κίνησης ο Φουστέρ δεν απέδωσε σε ρόλους που δεν έχει συνηθίσει.

Σχόλιο: Η απρόσμενη απώλεια του Ριέρα αποδιοργάνωσε αφάνταστα τον τακτικό ορθολογισμό του Βαλβέρδε που δείχνει να μην έχει τα συστατικά για να εφαρμόσει το αγαπημένο του 4-2-3-1 με τα τρικ…. τύπου Φουστέρ να αποτελούν, σχεδόν, μονόδρομο.

Μιραλάς vs. Ρεμί: Ίδιοι ρόλοι, διαφορετική αγωνιστική εκμετάλλευση

Μιραλάς και Ρεμί επωμίστηκαν τον ρόλο του μοναδικού επιθετικού με αμφότερους να κινούνται σε όλο το πλάτος του γηπέδου και στο όριο της αμυντικής γραμμής του αντιπάλου. Παρά τους παρόμοιους αγωνιστικούς ρόλους τους, η αγωνιστική εκμετάλλευση τους ήταν εντελώς διαφορετική εξαιτίας της ποιοτικής διαφοράς των κεντρικών χαφ της ομάδας. Την ώρα που η αδυναμία σωστής κυκλοφορίας των χαφ του Ολυμπιακού οδηγούσε σε μακρινές μπαλιές προς τον καλά κλεισμένο Βέλγο, ο Ρεμί τροφοδοτήθηκε πολύ πιο άρτια με τους Σειρού/Λούτσο να κουβαλούν την μπάλα και οι αποστάσεις μεταξύ χαφ και Ρεμί να μειώνονται σε ικανοποιητικότατο επίπεδο.

Σχόλιο: Έχουμε τονίσει επανειλημμένως την σημασία των κεντρικών χαφ αναφορικά με την δυνατότητα να κουβαλούν μπάλα σε συνδυασμό με την παρουσία κοντών, γρήγορων επιθετικών σε συστήματα με έναν επιθετικό και πολύ σύντομα θα επανέρθουμε με σχετικό αφιερωματικό άρθρο.

Αγωνιστική ανετοιμότητα

Σαφέστατα τεράστιο ρόλο στην νίκη των Γάλλων έπαιξε η αγωνιστική ανετοιμότητα των ερυθρολεύκων που δεν είχαν ούτε ένα παιχνίδι στα πόδια τους. Το εν λόγω γεγονός ήταν ξεκάθαρο σε όλη την διάρκεια του αγώνα τόσο σε ομαδικό επίπεδο (μειωμένη πίεση στο αντίπαλο, έλλειψη δύναμης στις προσωπικές κόντρες με τους πολύ πιο δυνατούς Γάλλους) όσο και σε ατομικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι:

- ο Τοροσίδης αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα αναφορικά στα επιθετικά του καθήκοντα με τον καλογυμνασμένο και σχετικά αμυντικογενή πλάγιο μπακ-χαφ (κάτι σαν τον Χολέμπας για τους Μαρσεγιέζους) με τις επελάσεις του να μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού.

- ο Γιέστε δεν μπόρεσε παρά μόνο για 30 λεπτά να αναλάβει τον ηγετικό.δημιουργικό ρόλο στο κέντρο,κάτι που προϋπόθετε διαρκή κίνηση με βάθος ώστε να πάρει την πρώτη μπάλα και να δημιουργήσει το παιχνίδι της ομάδας.

- ο Αμπντούν πέραν του πρώτου 20λέπτου δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον ρυθμό της αναμέτρησης παρουσιάζοντας έλλειμμα εκρηκτικότητας στην μοναδική θέση που ο Βαλβέρδε υπολόγιζε στην ατομική ταχύτητα και διείσδυση.

Συμπέρασμα

Η ποδοσφαιρική λογική επικράτησε στο Καραϊσκάκης με την πιο ποιοτική και αγωνιστικά έτοιμη Μαρσέιγ να κερδίσει τον Ολυμπιακό στα σημεία που διακρίθηκε μόνο για την αμυντική του συμπεριφορά. Οι δύο προπονητές επέλεξαν ταυτόσημους τακτικούς σχηματισμούς με τα κεντρικά του χαφ να παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο τακτικό σχεδιασμό. Η διαφορά ποιότητα των Γκονζάλεζ, Ντιαρά και Σειρού σε σχέση με τους Φέισα, Μοντεστό και Γιέστε ήταν αρκετή για να «κλειδώσει» το διπλό η ομάδα του Ντεσάμπ.

Υ.Γ 1: Η απουσία του Ριέρα αποδυνάμωσε πολύ τις τακτικές επιλογές του Βαλβέρδε που μάλλον θα στραφεί σε πιο αμυντικογενείς τακτικές στα προσεχή ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η χρησιμοποίηση των Χολέμπας, Τοροσίδη στην θέση των πλάγιων χαφ δεν θα πρέπει να εκπλήξει κανέναν. Ίδωμεν….

Jim K. από www.overlap.gr